Wo de Nordseewellen trecken an de Strand,
                                   Wor de geelen Blöme bleuhn int gröne Land,
                                   Wor de Möwen schrieen gell int Stormgebrus,
                                        Dor is mine Heimat, dor bün ick to Hus.

                                   Well'n un Wogenruschen weern min Weegenleed,
                                   Un de hohen Dieken seh'n min Kinnertied,
                                   Markten ok min Sehnen un min heet Begehr:
                                       Dör de Welt to flegen, ower Land un Meer.

                                   Wohl hett mi dat Lewen all min Lengen still,
                                   Hett mi all dat geven, wat min Hart erfüllt;
                                   All dat is verswunnen, wat mi drück un dreev,
                                       Hev dat Glück woll funnen, doch dat Heimweh bleev.

                                   Heimweh nach min schöne, gröne Marschenland,
                                   Wor de Nordseewellen trecken an de Strand,
                                   Wor de Möwen schrieen gell int Stormgebrus,
                                       Dor is mine Heimat, dor bün ick to Hus.